نیاز به شناخت و درك متقابل به منظور تسریع در دستیابی به مقاصد و اهداف، امروزه در سازمانها و ادارات به عنوان یك اصل اساسی در مدیریت پذیرفته شده است. این ارتباط كه از آن به عنوان روابط عمومی یاد میشود یكی از مهمترین و با ارزشترین عوامل مؤثر در سرنوشت هر مؤسسه و گروه محسوب میگردد.
اصطلاح روابط عمومی كه ترجمه كلمه به اصطلاح انگلیسی Public Relation است در دهه اول قرن بیستم نخستین بار در ایالات متحده آمریكا به صورت یك حرفه تخصصی درآمد.
در سال 1345 شمسی به اقتباس از كشورهای صنعتی، اولین دفتر روابط عمومی توسط شركت نفت در ایران راهاندازی شد و از آن پس لزوم بكارگیری فنون روابط عمومی در سایر سازمانها روشن گردید. در كلیه سازمانها دفاتری به عنوان مراكز فراهمآوری، مبادله اطلاعات و برقراری ارتباطات دوسویه به منظور ایجاد حسن نیت و تفاهم گشوده شد. با اینكه هم اكنون نزدیك به نیم قرن از پیدایش روابط عمومی در ایران میگذرد اما متأسفانه به دلیل كم مهری و برخوردهای سلیقهای و توزیع نامناسب نیروی انسانی در این بخش، تاكنون برنامه مدون و دقیقی در رابطه با مفهوم و وظایف اصلی روابط عمومی به چشم نمیخورد و این واحد با از دست دادن مفهوم اصلی خود با انحرافی عمیق روبرو بوده است و در بسیاری از موارد به این واحد به عنوان مركز تجمع افراد غیر متخصص و بیكفایت نگریسته میشود؛ این در حالی است كه در دنیای امروز روابط عمومیها به عنوان عناصر قوی در ارزیابی و تقویت برنامهها و پیشبرد اهداف سازمانها تلقی میگردند.
عدم توجه و شناخت كافی مدیران و كمبود اطلاعات و منابع در این زمینه را میتوان از مهمترین عوامل عقب ماندگی این بخش برشمرد. این در حالی است كه واقعیتهایی از قبیل عدم شناخت كافی مصرف كنندگان اطلاعات از وجود این گونه مراكز و لزوم دستیابی بیشتر به تفاهم داخلی و خارجی به منظور پیشبرد اهداف، نشانگر نیاز مبرم به ایجاد یك برنامه سازمانی پر قدرت در این امر است. همچنین افزایش بازدهی از طریق ایجاد اشتیاق و مشاركت در همكاران یكی دیگر از فعالیتهای عمده این واحد است كه لزوم بازنگری در مباحثی از قبیل نیروی انسانی، بودجه، وظایف و امكانات این واحد را روشن میسازد.
در این متن سعی شده است تا ضمن ارایه ساختار و تشكیلات پیشنهادی روابط عمومی دانشگاه صنعتی قم به شرح نقش و مأموریت هر یك از واحدها پرداخته، در پایان اهداف خاصی را به عنوان اولویتهای روابط عمومی ارایه نماید و امید آن دارد به عنوان یك عامل مؤثر در تقویت برنامههای این مركز به كار گرفته شود.